ΤΟ ΨΑΛΙΔΙ

Κόβω με ένα ψαλίδι την παιδική μου ηλικία,

δύο μαυρόασπρα κοριτσάκια

που επιπλέουν θολά

θρυμματίζονται στο πάτωμα.

Είχα ποτέ δίδυμη αδελφή

ή ήμουν αυτή που δεν γεννήθηκε ποτέ;

Μία φωτογραφία σπαρταράει

ασημένια και στιλπνή μέσα στην γυάλα της.

Είναι παράξενο πως κάθε φορά

τα λέπια που αφαιρώ

τα εντόσθια τις μνήμες τα πτερύγια

όταν βάζω στο φούρνο το κεφάλι

και μετά κόβω προσεκτικά φέτες τις φλέβες

θυμάμαι πιο βαθιά.

Κόβω με ένα ψαλίδι το μαλακό κουνουπίδι του εγκεφάλου

αυτό που γεμίζει συνέχεια θάλασσα

Μη έλεγε η μαμά

Μη βάζεις το χέρι κάτω από το λευκό φουστάνι

το κλειδί γυρνάει μία πόρτα

ένα σπίτι περιστρέφεται

κράτα στο χέρι τα κόκκινα παπούτσια.

Η μαμά και ο μπαμπάς χαμογελούν

ο αδελφός από πίσω μου σφίγγει το χέρι

εσύ με προδίδεις ξανά και ξανά

κι εγώ σε ένα δωμάτιο με εγκαταλείπω πάλι.

Κόβω με ένα ψαλίδι αυτό το ποίημα.

Κορμί είναι μπορεί δικό σου,

μπορεί κάποιου ξένου

από αυτούς που κοιμάσαι και χάνονται.