ΠΩΣ ΝΑ ΒΓΕΙΤΕ ΑΠΌ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΑΣ ΑΝΩΔΥΝΑ

Ι
Σου γράφω 
από το κέντρο παραθερισμού
πολλά μυρμήγκια πάνω στα λευκά σεντόνια.
Κανείς δεν φεύγει ούτε έρχεται
τα περιστέρια πετούν μες στα δωμάτια
κι αφήνουν περιττώματα τον φόβο τους.
Το τηλεσκόπιο θόλωσε
μπορεί κανείς να δει μόνο μύγες 
και καθόλου αστέρια.
Μια πηχτή ζέστη
αφήνει κηλίδες στο πάτωμα.
Τα κορμιά λιώνουν από μόνα τους.
Εσωκλείω στο φάκελο 
μικρές ύαινες.
Ελπίζω να διατηρείς 
ακόμα εκείνο το παλιό γραμματοκιβώτιο
στην μέση της ερήμου
ΙΙ
Ο πόνος είναι σολομός
με τα πλευρά ασημί
και την κοιλιά λευκή.
Όταν ενηλικιωθεί
επιστρέφει στις λίμνες 
για να αναπαραχθεί.
Πολλαπλασιάζεται γρήγορα.
Κυριεύει το κορμί.
Πού είναι η λευκή σου φάλαινα Αχάμπ
να σπάσει την νύχτα
με την πελώρια της ουρά;
Στο ψυγείο παστά ψάρια οι στιγμές
σε γυάλινο βάζο με αρμύρα
όταν ανοίγω την μνήμη
πλημμυρίζουν τα νερά
και πέφτουν ψόφια
ανάμεσα στα πόδια.
Δεν είναι της μόδας 
οι κατεψυγμένες νεράιδες λες
και μικρά κοράλλια
στροβιλίζονται τρελά
στο ενυδρείο των ματιών σου.
ΙΙΙ
Σκέπασε με λευκά πανιά
τα χαμογελαστά έπιπλα μπαμπού
τίναξε τις πετσέτες 
πριν τις απολιθώσεις στην ντουλάπα.
Βγαίνοντας κλείσε το καλοκαίρι
πίσω σου ανώδυνα.
Έτσι κι αλλιώς ο πόνος
θα σε περιμένει στην αποθήκη
μαζί με τα βατραχοπέδιλα
για να τον φουσκώσεις πάλι
το άλλο καλοκαίρι

(δημοσιευμένο στο περιοδικό ΟΡΟΠΕΔΙΟ φθινόπωρο χειμώνας 2014)

:

φωτο: Παναγιώτης Παπαθεοδωρόπουλος