ΜΙΑ ΟΧΙ ΛΥΠΗΜΕΝΗ ΑΝΟΙΞΗ

Από το πρωί καίω τα μαύρα ρούχα στην αυλή.

Έβγαλα τα πανιά απ’ τους καθρέφτες.

επέδωσα το χαρτί της έξωσης στον άντρα

που μένει στο δενδρόσπιτο του κήπου.

Δεν υπάρχει γι αυτόν καθόλου χώρος

στο καινούργιο ποίημα που θα γράψω

για την μουχλιασμένη Άνοιξη

που απλώνω για να αεριστεί.

Πρέπει να αλλάξεις ρούχα πια, του λέω

οι στίχοι μου σου φάρδυναν

πλέουν πάνω από το όργανο που λείπει

στο αριστερό σου στήθος.

Ενώ όμως γίνονται αυτά

και ένα ίσως μπουμπούκι

σκάει βασανιστικά

μες στον οργασμό του

ακούω τα σκυλιά που αλυχτούν δεμένα

καθώς άγρια τραντάζουν τις αλυσίδες.

Ξαναγυρνώ στο σπίτι.

Κλείνομαι στο δωμάτιο.

Και με μία ψαλιδιά

κόβω σύριζα πέρα ως πέρα τα μαλλιά.

photo: Nicoleta Tomas Caravia

δημοσιευμένο στo ηλεκτρονικό περιοδικό Bibliotheque