4.3.14

ΤΟ ΖΕΥΓΑΡΩΜΑ

Το έλεγαν ζευγάρωμα και γινόταν στο σκοτάδι.
-πως το ξέρεις;
αρχαία γνώση που ιππεύει τα κύτταρα
εκσφενδονίζεται στο αίμα
Το λέγαν συνουσία,
σώμα με σώμα
Πνιχτές κραυγές, πονούσε
Σε παλιά εργοστάσια σε ρημαγμένα σπίτια
Μέσα στα ερείπια
Ο ένας πάνω στον άλλο
Πεινούσαν και χόρταιναν σάρκα
-ήταν τότε το τέλος;
Αυτού που αποκαλούμε τώρα.
Και κανείς ποτέ δεν αισθανόταν.
-Τι θα πει η λέξη;
Θα πει γνωρίζω το όνομα σου
Εκείνο το παλιό
αναγνωρίζω σε σένα το δελφίνι
τον λύκο τον σκαντζόχοιρο
τα ημερεύω και τρίβονται επάνω μου
Θα πει σου χαρίζω τα μάτια μου
Θα πει δώσε μου τα χέρια σου να αγγίξω.
-Και κανείς ποτέ δεν αισθανόταν;
Μόνο κάτι γραφικοί.
Είχαν στην παλάμη χαραγμένους χάρτες.
Έψαχναν λέει την Επαφή.
-Τι θα πει η λέξη;
Δεν ξέρω, εγώ από τότε έγραφα
Ατέλειωτοι πάπυροι
Στην βιβλιοθήκη από μελάνι
Ήμουν τυφλός και ποιητής.
Δεν ήξερα. Δεν έμαθα.

δημοσιευμένο στο ηλεκτρονικό περιοδικό ΠΟΙΕΙΝ

Photo: Josephine Sacabo


Δεν υπάρχουν σχόλια: